حبیب بن ابی ثابت می‏گوید: روزی مقداری عسل به بیت المال آوردند حضرت علی (علیه‏السلام) دستور داد یتیمان را حاضر کردند موقعی که عسل را بین نیازمندان تقسیم می‏فرمود: خود شخصاً به دهان یتیمان عسل می‏گذارد. بعضی گفتند: ای امیرمؤمنان این عمل برای چیست؟ حضرت فرمود: امام پدر یتیمان است. عسل به دهان یتیم می‏گذارم و به جای پدران از دست رفته آنها، عطوفت پدری می‏کنم.(723)
(نقل شده پیر مردان عصر علی (علیه‏السلام) وقتی این گونه عواطف امام گونه، را از آن حضرت مشاهده می‏کردند به حسرت می‏گفتند: ای کاش ما نیز بچه یتیمی بودیم تا حضرت با دستان مبارک خود عسل در دهان ما نیز می‏گذاشت).