روزی پدر و پسری که از دوستان و شیعیان امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) بودند نزد آن حضرت آمدند، حضرت برخاست آنها را احترام کرد آنگاه آنها را بالای اتاق خود نشانید و خود جلوی آنها نشست بعد از مدتی دستور داد غذا را آوردند، آنگاه با آنها غذا را میل فرمود. سپس به قنبر فرمود: طشت و آفتابه و دستمال به اتاق بیاور تا میهمانان دستشان را بشویند وقتی وسایل آماده شد حضرت برخاست و آفتابه را گرفت تا بر دست آن مرد بریزد. آن شخص به خاک افتاد و اجازه آن کار را به حضرت نداد و عرض کرد: یا امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) چگونه خداوند مرا ببیند در حالی که تو بر دستم آب می‏ریزی؟ حضرت فرمود: بنشین و دستت را بشوی که خداوند می‏بیند که برادر (یعنی علی (علیه‏السلام)) فضیلت و برتری بر تو ندارد و می‏خواهد تو را خدمتگذاری کند تا در بهشت پاداش ده برابری بگیرد. آن مرد نشست و حضرت فرمود: تو را (به حق بزرگ من که آن را شناخته‏ای) قسم می‏خورم که کاملاً دستت را بشویی و گمان کن که قنبر آب بر دستت می‏ریزد. آن شخص اطاعت کرد و امیرالمؤمنین علی (علیه‏السلام) آب را ریخت تا او دستهایش را بشوید، آنگاه علی (علیه‏السلام) آفتابه را به فرزندش محمد حنفیه داد و فرمود: پسرم اگر فرزند این مرد به تنهایی نزد من آمده بود خودم آب بر دستش می‏ریختم اما خداوند اجازه نداده که بین پدر و پسری که در یک مجلس هستند به تساوی برخورد شود لذا من بر دست پدر او آب ریختم و تو بر دست پسر او؛ محمد برخاست و آب بر دست آن جوان ریخت تا او نیز دستهایش را بشوید... امام حسن (علیه‏السلام) فرمود: کسی که از رفتار علی (علیه‏السلام) پیروی کند شیعه واقعی اوست.(740)