روزی مردی از پای منبر علی (علیه‏السلام) برخاست و به امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) در مورد حکمیت در جنگ صفین اعتراض کرد. حضرت جواب او را این چنین داد: سوگند به خدای که من در آن وقتی که شما را به ادامه کارزار، که بر شما ناگوار و ناپسند بود امر کردم... ولیکن با کمک چه گروهی این کار (ادامه جنگ) را می‏کردم؟ و در این کارزار به چه کسانی التجا می‏بردم؟ جز با قوم خودم و اصحاب خودم که شما بودید؟ (که شما هم فرمان مرا نمی‏بردید و تنهایم گذاردید) من می‏خواهم با شما و به کمک شما درمان و معالجه نمایم در حالی که خود شما درد من هستید، عیناً مانند کسی که می‏خواهد خاری را از بدن خود با خار دیگری در آورد... پس من چگونه می‏توانم با شما که درد من هستید دردم را معالجه کنم.... بار پروردگارا! طبیبان و حاذقان، معالجه امراض از مداوای این درد جانکاه عاجز شدند.(771)