اصبغ بن نباته می‏گوید: پس از ضربت خوردن امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) به خدمتش مشرف شدم و خود را روی پاهای مبارک آن حضرت انداختم و گریه می‏کردم حضرت فرمود: ای اصبغ برخیز برای چه گریه می‏کنی؟ من راه بهشت در پیش دارم عرض کردم می‏دانم تو عاشق لقای خدا هستی و راه بهشت در پیش داری من بر فقدان و مهاجرت تو گریه می‏کنم من بر خود می‏نالم.(776)