از علقمه روایت شده که گفت: روز جنگ صفین مردی از لشکر شام با سلاح بیرون آمد و قرآن را حمایل خود کرده بود و به جای رجز خواندن چنانکه مرسوم اعراب در جنگها می‏باشد سوره نبأ را خواند: عم یتسائلون عن النبا العظیم الذی هم فیه مختلفون ‏
من خواستم پیش روم و با او به جنگ بپردازم. امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) فرمود: به جای خود باش خود آن حضرت پیش رفت و به او گفت: ‏اتعرف النباء العظیم هم فیه مختلفون؟ آیا آن خبر بزرگ را که در او اختلاف کردند می‏شناسی؟ گفت: نه حضرت فرمود: ‏والله انی انا النباء العظیم فی اختلفتم و علی ولایتی تنازعتم...؛ منم ان نبأ عظیم و خبر بزرگ که در من اختلاف کردید و در ولایت من نزاع نمودید و از ولایت من برگشته و منحرف شدید پس از آنکه آن را پذیرفته بودید و به ظلم و ستم از آن برگشتید و هلاک شدید... پس از آن حضرت با شمشیر سر و یک دستش را انداخت آنگاه برگشت و این شعر را می‏خواند:
‏ایی الله الا ان صفین دارنا - و دارکم ما لاح فی الافق کوکب‏
و حتی تموتوا او نموت و مالنا - ولاکم عن حومة الحرب مهرب ‏
خداوند نخواست که صفین منزل ما و شما نباشد مادامی که ستاره بر افق می‏درخشد تا وقتی که شما بمیرید یا ما و ما را از جایگاه جنگ امید فرار نیست.(798)