روزی امیر مؤمنان علی (علیه‏السلام) از خانه بیرون می‏آمد سلمان او را دید و به استقبالش شتافت امام علی (علیه‏السلام) به سلمان فرمود: سلمان چگونه صبح کردی؟ سلمان گفت: صبح کردم در حالی که چهار غم دارم. امام علی (علیه‏السلام) فرمود: آن چهار غم چیست؟ سلمان گفت: غم اهل خانه که از من نان و خواسته‏های نفسانی می‏خواهند و غم خالق که اطاعت از من می‏خواهد و غم شیطان که گناه از من می‏خواهد و غم عزرائیل که روح را از من می‏خواهد.
امام علی (علیه‏السلام) به سلمان فرمود: بر تو بشارت باد که برای هر یک از این غم‏ها پاداشی می‏بری روزی به حضور رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم رفتم و به من فرمود: چگونه صبح کردی؟ عرض کردم: صبح کردم در حالی که تهی دست هستم و جز آب چیزی ندارم و در مورد گرسنگی حسن و حسین (علیه‏السلام) غمگینم. آن حضرت به من فرمود: ای علی (علیه‏السلام) غم عیال پوششی است از آتش؛ و اطاعت خالق مایه امان از عذاب است و استقامت در راه اطاعت خدا جهاد است و بهتر از عبادت شصت سال می‏باشد، و غم مرگ کفاره گناهان است و بدان ای علی (علیه‏السلام) رزقهای بندگان برخداست و غم تو برای عیال به تو سود و زیان نمی‏رساند جز اینکه به خاطر این غم پاداش می‏یابی و همانا شدیدترین غمها غم عیال است.(805)