در ماجرای جنگ صفین امام علی (علیه‏السلام) از فرار افراد سپاه خود به سوی معاویه و پیوندشان به سپاه معاویه با مالک اشتر (سردار پر صلابت سپاه امام علی (علیه‏السلام)) شکایت و درد دل کرد. مالک اشتر عرض کرد: ما در جنگ جمل به همراهی اهل بصره و کوفه با سپاه جمل می‏جنگیدیم و در آن جنگ وحدت نظر داشتیم ولی بعد از آن اختلاف نظر پدید آمد آنگاه اراده‏ها سست شد و آثار عدالت گم گردید. و تو ای امیرمؤمنان (علیه‏السلام) با مردم بر اساس عدالت رفتار می‏کنی و می‏خواهی عدالت و حق بین آنها حاکم گردد طبقه بالا و پایین جامعه از نظر تو مساوی هستند، این روش (گر چه حق است ولی) موجب فرار افرادی شده که حق و عدل به مزاجشان سازگار نیست ولی معاویه با شیوه‏های فریبکارانه خود طبقه اشرافی و ثروتمند را به دیگران مقدم می‏دارد و اکثر مردم فریفته اهل دنیا هستند از این اگر دنیا را به طور وفور در اختیار آنها قرار دهی به سوی تو می‏آیند و گردنها سوی تو خواهد آمد. جمعی از اصحاب امام علی (علیه‏السلام) نیز همین تحلیل را به آن حضرت عرض کردند. امام علی (علیه‏السلام) در پاسخ مالک فرمود: آیا به من دستور می‏دهید که برای پیروزی خود از جور و ستم در حق کسانی که بر آنها حکومت می‏کنم استمداد جویم. سوگند به خدا تا خورشید طلوع می‏کند و ستاره‏ای در آسمان چشمک می‏زند چنین کاری نمی‏کنم.(822)