پس از ضربت خوردن علی (علیه‏السلام)، آن حضرت مقام رهبری و امامت را برای فرزندش امام حسن (علیه‏السلام) وصیت کرد و به حسین (علیه‏السلام) و محمد بن حنیفه و همه فرزندان و روسای شیعیان و خانواده‏اش فرمود: بر این وصیت گواه باشید.
آنگاه کتاب و اسلحه خود را به امام حسن (علیه‏السلام) تحویل داد و فرمود: پسر جانم رسول خدا به من امر فرمود، که به تو وصیت کنم و کتابها و سلاحم را به تو بسپارم، چنانچه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به من وصیت کرد و کتاب و سلاحش را به من سپرد، و به من امر فرمود: که به تو امر کنم هنگامی که وفاتت فرا رسید مقام امامت را به برادرت حسین (علیه‏السلام) بسپاری.
سپس امام علی (علیه‏السلام) به پسرش حسین (علیه‏السلام) توجه کرد، در حالی که امام سجاد (علیه‏السلام) در آن هنگام حدود سه سال داشت و در کنار پدر خود بود، فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم تو را امر کرد که مقام امامت را به این پسرت (اشاره به علی بن الحسین) بسپاری.
سپس امام علی (علیه‏السلام) دست امام سجاد (علیه‏السلام) را گرفت و فرمود: پسر عزیزم! پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به تو نیز امر کرد، که مقام امامت را به پسرت محمد بن علی (امام باقر (علیه‏السلام)) بسپاری و به او از جانب رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و من سلام برسانی.
آنگاه امام علی (علیه‏السلام) بار دیگر به پسرش امام حسن (علیه‏السلام) متوجه شد و فرمود: پسر جانم! تو صاحب امر (امامت) و اختیاردار خون من هستی (که در مورد ابن ملجم تصمیم بگیری) تو حق داری ابن ملجم را ببخشی یا بکشی اگر او را کشتی همانگونه که او یک ضربت بر فرق سرم زد، تو نیز یک ضربت بر سر او بزن و کار ناروا نکن.(826)