روزی عبدالله بن یحیی به حضور امام علی (علیه‏السلام) وارد شد و با اجازه بر روی صندلی نشست ولی او از روی صندلی سقوط کرد و سرش شکافت و خون جاری شد، امام دستور داد آب آوردند و خونهای اطراف زخم او را شستند سپس آب دهان مبارکش را بر آن زد تا التیام یافت، آن چنانکه گویا زخم و شکستگی وجود نداشته است سپس به عبدالله فرمود:
(سپاس خداوندی را که گرفتاری‏ها را کفاره گناهان پیروان ما در دنیا قرار داد)
عبدالله پرسید: مجاز است گناهان ما فقط در دنیاست؟ امام فرمود: آری! مگر نشنیده‏ای که (الدنیا سجن المؤمن و جنة الکافر) دنیا زندان مؤمن و بهشت کافر است.
خداوند پیروان ما را در دنیا از گناهان پاک می‏کند که فرمود: (ما اصابکم من مصیبة فبما کسبت ایدیکم(870) یعنی: آنچه از مصیبت‏ها به شما می‏رسد از کردار خود شماست). ولی دشمنان ما را در دنیا پاداش می‏دهد لذا وقتی وارد محشر می‏شوند سنگینی گناه بر دوش آنان است وارد آتش می‏شوند.
عبدالله می‏گوید: پرسیدم یا امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) امروز گناه من چه بود که مبتلا شدم؟ حضرت فرمود: به هنگام نشستن بسم الله نگفتی آنگاه این مصیبت کفاره گناه تو شد، مگر نی دانی که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: هر کاری که در آن بسم الله گفته نشود آن کار ناتمام خواهد ماند. عبدالله گفت: پدر و مادرم فدای شما، دیگر بسم الله را ترک نمی‏کنم(871).