سلمان فارسی می‏گوید: روزی شیطان به چند نفر رسید که به علی بن ابیطالب (علیه‏السلام) جسارت می‏کردند او در مقابل آن جماعت ایستاد، آنها گفتند تو کیستی ای مرد؟ شیطان گفت: من ابومره‏ام (872) گفتند: آیا سخن ما را شنیدی؟ شیطان گفت: خوشی نبیند.
آیا به سرور و مولای خود علی بن ابیطالب (علیه‏السلام) جسارت می‏کنید؟
آنها گفتند تو از کجا فهمیدی که علی سرور و مولای ماست؟
شیطان گفت: از گفتار پیغمبرتان که فرمود: (من کنت مولاه فعلی مولاه اللهم وال من والاه و عاد من عاداه وانصر من نصره واخذل من خذله؛ هر که من مولای او هستم علی نیز مولای اوست، خدایا! دوست بدار کسی را که او را دوستش دارد و دشمن بدارد هر که را که علی را دشمن می‏دارد، خدایا! یاری کن هر که او را یاری می‏کند و یاری کن هر که یاریش می‏کند...)
آنها گفتند: ای ابومره تو از شیعیان علی (علیه‏السلام) هستی؟
شیطان گفت: نه ولی او را دوست دارم و هر که با او دشمن باشد من در مال و فرزند او شریکم.
گفتند: ای ابومره: درباره علی (علیه‏السلام) چیزی برایمان بگو؟
شیطان گفت: ای جماعت ناکسان و قاسطان و مارقان... من در میان فرشتگان بودم و با آنها مشغول عبادت بودیم و خدای عزوجل را تقدیس و تسبیح می‏کردیم، یک نور پر پرتو از مقابل ما گذشت که بواسطه آن نور همه فرشتگان در برابر آن نور صورت را بر زمین نهادند و گفتند: سبوح قدوس؛ این نور، یا نور فرشته مقرب است یا نور پیغمبر مرسل، در اینحال نداء از طرف خدای عزوجل رسید که این نور، نه از فرشته مقرب است و نه از پیغمبر مرسل، بلکه این نور طینت علی بن ابیطالب است(873)