قنبر می‏گوید: روزی امام از حال زار یتیمانی آگاه شد، به خانه رفتیم و برنج و خرما و روغن فراهم کرد و خود به دوش کشید و به من اجازه حمله آنها را نداد.
وقتی که به خانه یتیمان رفتیم غذاهای خوش طعمی درست کرد و به آنان خورانید و آنها را سیر کرد، سپس بر روی زانوها و دو دست خود راه می‏رفت و با صداهای مخصوصی بچه‏ها را می‏خنداند بچه‏ها نیز صدای امام را تقلید می‏کردند و می‏خندیدند.
سپس از منزل خارج شدیم به امام گفتم: مولای من امروز دو چیز برای من شگفت‏انگیز بود؛
اول آنکه با صدای مخصوصی بچه‏ها را می‏خندانید و دوم آنکه غذای آنها را خود بر دوش حمل کردید.
حضرت فرمود: اولی برای رسیدن به پاداش بود و دومی برای آن بود که وقتی خانه یتیمان شدم آنها گریه می‏کردند خواستم وقتی خارج می‏شویم آنها هم سیر باشند و هم خندان(907).