یکی از یاران امام علی (علیه‏السلام) نقل می‏کند، یک شب هنگام افطار خدمت حضرت علی (علیه‏السلام) رفتم، حضرت به من فرمود: بر خیز و با حسن و حسین علیهم السلام همسفر باش، آنگاه امام به نماز ایستاد، وقتی نماز امام به پایان رسید. ظرف در بسته‏ای را جلوی امام گذاشتند، بگونه‏ای درب غذا بسته شده بود که دیگری نتواند آن را باز کند، امام در ظرف غذا باز کرد و نان جو را در آورد و تناول فرمود: او می‏گوید: به امام عرض کردم: یا علی! شما سابقه بخل نداشتید چرا غذای خود را اینگونه پنهان و مخفی می‏کنید؟
امام فرمود: اینکار از روی بخل نیست بلکه نمی‏خواهم فرزندانم از روی دلسوزی چیزی (مانند روغن یا دوغ) به این غذا اضافه کنند، عرض کردم مگر حرام است؟ فرمود: نه اما رهبری شایسته باید در خوراک و لباس، مانند فقیرترین افراد جامعه خود زندگی کند تا الگوی بینوایان باشد و آنان مشکلات و نداری خود را بتوانند تحمل کنند.(912)
و در جایی دیگر هارون بن عنتره می‏گوید: در شهر حورنق(913) هوا بسیار سرد بود علی (علیه‏السلام) را دیدم که تنها لباسی بر خود پیچیده به او گفتم: یا علی! از بیت المال سهمی بردار و برای خود لباسی مناسب تهیه کن حضرت فرمود: چیزی از مال شما بر نمی‏دارم و این لباس را نیز از مدینه همراه خود آورده‏ام.(914)
همچنین شخصی در کوفه مرکز خلافت حضرت وقتی لباسهای امام علی (علیه‏السلام) را کم قیمت و ساده و وصله دار دید با تعجب به امام نگریست و گفت:
چرا لباس شما وصله دار است؟
امام به او فرمود: ‏یخشع له القلب و تذل به النفس و یقتدی به المؤمنون ‏
لباس وصله دار دل را خاشع و نفس اماره را خوار می‏کند و الگوی مؤمنان می‏شود.(915)