روی حارث حضرت امیر (علیه‏السلام) را دید که با حضرت خضر در نخیله (953) نشسته که ناگه طبقی خرما از آسمان برای آنها نازل شد و آنها از آن خوردند.
حضرت خضر وقتی خرماها را می‏خورد هسته‏های آن را دور می‏انداخت ول حضرت امیر (علیه‏السلام) هسته خرماها را در دست خود جمع می‏کرد.
حارث می‏گوید: به امام گفتم: که این دانه‏های خرما را به من ببخش، آن حضرت آنها را به من داد و من نیز آن هسته‏ها را در زمین کاشتم و آنها نخل خرما شد و خرمایشان آنچنان پاکیزه بود که مثل آن را من ندیده بودم.(954)