بعد از اینکه ابن ملجم عرض ارادت به امام کرد (در داستان قبلی ذکر شد) امام گفتار او را تحسین کرد و فرمود: اسمت؟ گفت: عبدالرحمن. حضرت فرمود: فرزند چه کسی هستی؟ گفت. فرزند ملجم مرادی.
حضرت فرمود: آیا تو مرادی هستی؟ گفت: آری ای امیرالمؤمنین! حضرت فرمود: انا لله انا الیه راجعون و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العضیم‏
حضرت مکرر به او نگاه می‏کرد و یک دست خود را به دیگری می‏زد و کلمه استرجاع را بر زبان جاری می‏نمود. بعد فرمود: وای بر تو! آیا تو از قبیله بنی مرادی؟ گفت: آری در اینجا حضرت این اشعار را خواند:
‏انا انصحک منی بالوداد - مکاشفه و انت من الاعادی‏
ارید حیاته و یرید قتلی - عذیرک من خلیلک من مراد‏
من تو را به دوستی نصیحت می‏کنم آشکارا و حال آنکه می‏دانم تو از دشمنان من می‏باشی من قصد زنده ماندن او را دارم و او قصد قتل؛ مرا عذر خواه تو دوستت از قبیله مراد است.(960)