علی (علیه‏السلام) در آخرین لحظات عمر شریف خود به فرزندان خود فرمود: زود باشد که فتنه‏ها از هر طرف رو به شما آورد و منافقان این امت کینه‏های دیرینه خود را از شما طلب نمایند و انتقال بگیرند پس بر شما باد صبر، که عاقبت صبر نیکو است. سپس رو به جانب حسین (علیه‏السلام) نمود و فرمود: که بعد از من به خصوص فتنه‏های شما بسیار خواهد بود، پس صبر کنید تا خدا حکم کند. سپس فرمود: ای ابا عبدالله! ترا این امت شهید می‏کنند پس بر تو باد صبر و تقوا در بلا.
آنگاه امام لختی بیهوش شد، چون به هوش آمد فرمود: اینک رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و عمویم حمزه و برادرم جعفر نزدیک من آمدند و گفتند: زود بیا که ما مشتاق و منتظر توایم پس دیده‏های مبارک خود را گردانید و به اهلبیت خود نظری کرد و فرمود: همه شما را به خدا می‏سپارم... آنگاه فرمود: بر شما سلام ای فرشتگان خدا...
آنگاه جبین مبارکش در عرق نشست و چشمهای مبارک را بر هم گذاشت و دست و پای خود را به جانب قبله کشید و گفت: ‏اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له و اشهد ان محمداً عبده و رسوله و با قدم شهادت به سوی جنت خداوند پرواز کرد و این قلعه که آتشش هنوز در جانهای شیعیان جاری و جاوید و دائمی است در شب جمعه 21 رمضان سال 40 بود.(967)