قرارداد حکمیت بین امیرالمؤمنین علی (علیه‏السلام) و معاویه نوشته شد، ولی معاویه نپذیرفت که از علی (علیه‏السلام) به عنوان امیرالمؤمنین یاد شود متن قرارداد این گونه است:
این نوشته‏ای است که بر اساس درخواست علی بن ابیطالب و معاویة بن ابی سفیان و هوادارانشان تهیه شده است تا کتاب خدا و سنت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم درباره اختلاف دو طرف داوری کند. بر مردم عراق و شیعیان غایب و حاضر علی است که به این حکم متعهد باشند. همچنین بر مردم شام و هواداران غایب و حاضر معاویه است که به اجرای این حکم تن در دهند، ما به حکم قرآن خرسند و به اجرای او امر آن ملزم هستیم، تنها قرآن است که قادر به حل اختلافات ماست و ما تمام قرآن را از آغاز تا انجام، داور اختلافات خود قرار داده‏ایم. هر آنچه را که زنده نگاه داشته است، زنده نگاه می‏داریم و هر چیز را که می‏رانده می‏میرانیم، بر مبنای این حکم هر دو طرف متخاصم درخواست حکمیت کرده‏اند و علی و شیعیانش، عبدالله بن قیس را به عنوان ناظر و داور قرار داده‏اند و معاویه و یارانش نیز عمر و عاص را ناظر و داور خود ساخته‏اند از هر دو حکم پیمانی محکم گرفتند که قرآن را در این مهم فرا روی خود قرار دهند و از آن به چیز دیگر رو نیاورند.
اگر قضیه حکمیت رهنمودی از قرآن نیافتند باید از سنت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم استعانت جویند و نباید به خلاف و هواهای نفسانی و شبهات تکیه کنند.
عبدالله بن قیس و عمر و عاص از علی و معاویه پیمان گرفته‏اند که به داوری دو حکم که بر مبنای قرآن و سنت پیامبر است خرسند و مطیع باشند و آن را نقض نکنند، دو حکم تا وقتی که از حق تجاوز نکرده باشند جان و مال و خانواده‏شان از هر گونه گزندی در امان است.
این عهدنامه را عمیره در روز چهارشنبه هفدهم صفر سال سی و هفتم هجری نوشت.(977)