اصبغ بن نباته می‏گوید: به حضور امیرمؤمنان علی (علیه‏السلام) آمدم دیدم آن حضرت غرق در فکر و اندیشه است و در روی زمین خط می‏کشد، پرسیدم:
ای امیرمؤمنان! چرا تو را این گونه در فکر و اندیشه می‏نگرم که به زمین می‏نگری و آن را خط می‏کشی؟ آیا به رهبری در زمین اشتیاق یافته‏ای؟
امام علی (علیه‏السلام) فرمود: نه به خدا سوگند هرگز حتی یک روز نبوده که من شیفته خلافت یا شیفته دنیا گردم بلکه درباره مولودی که یازدهمین فرزند من است (یعنی درباره حضرت مهدی (علیه‏السلام)) فکر می‏کردم، درباره همان مهدی (علیه‏السلام) که سراسر زمین را همانگونه که پر از ظلم و جور شده پر از عدل و داد می‏کند برای او غیبت و سرگردانی وجود دارد بعضی در این راستا، گمراه گردند و بعضی راه هدایت را شناخته و می‏پیمایند.
اصبغ بن نباته عرض کرد: ای امیرمؤمنان غایب بودن آن حضرت، و سرگردانی او تا چه اندازه است؟
حضرت علی (علیه‏السلام) فرمود: طول غیبت شش روز یا شش ماه یا شش سال است (واحد هر دوره، شش مرحله است، و خداوند پس از آن شش مرحله، آن حضرت را آشکار می‏کند)
اصبغ بن نباته عرض کرد: آیا این (غیبت و سرگردانی) واقع شدنی است؟
امام علی (علیه‏السلام) فرمود: آری این موضوع مسلم است و انجام شدنی است ولی ای اصبغ! تو کجا و این امر کجا؟ آنها (که غیبت را درک کرده و در این راه استوارند)
نیکان این امت همراه نیکان این عترت هستند!
اصبغ بن نباته پرسید: بعد از آن هر چه خدا بخواهد انجام می‏شود زیرا برای خدا مقدرات وارده‏ها و نتیجه‏ها و پایانها است(989).