محمد بن حنفیه می‏گوید: روزی در حالی که امیرالمؤمنین علی (علیه‏السلام) به دور خانه کعبه طواف می‏کرد به مردی برخورد که چنگ به پرده کعبه زده بود و می‏گفت: ای آنکه هیچ صوتی تو را از صوت دیگر باز ندارد، و ای آنکه حاجتمندان تو، تو را به اشتباه نیندازند، و ای آنکه اصرار نیازمندان در سؤال از تو ملولت نسازد، خدایا عفو و شیرینی رحمت خود را به من بچشان (یا من لا یشغله سمع عن سمع، یا من لا یغلطه السائلون، یا من لایبرمه الحاح الملحین، اذقنی برد عفوک، و حلاوة رحمتک) علی (علیه‏السلام) به او فرمود: این دعای توست؟
او عرض کرد: مگر شنیدی؟ حضرت فرمود: آری، سپس فرمود: در پایان هر نمازی این دعا را بخوان، بخدا سوگند هیچ مؤمنی این دعا را در پایان نمازش نخواند جز اینکه خداوند گناهان او را بیامرزد. هر چند به شمار ستارگان آسمان و قطرات باران و به تعداد ریگ و ریگزارها و ذره‏های خاک زمین باشد.
آنگاه امام علی (علیه‏السلام) به او فرمود: علم آن نزد من است، و خداوند وسعت دهنده و کریم است. آن مرد که حضرت خضر (علیه‏السلام) بود به علی (علیه‏السلام) گفت: به خدا سوگند راست گفتی ای امیرمؤمنان و بر فراز مرتبه هر صاحب دانشی دانای دیگری هست (1012)