شعبی می‏گوید: علی (علیه‏السلام) نه کلمه را بالبداهه فرمود، که این کلمات در بلاغت آنچنان است، که همه‏ی مردمان از رسیدن به یک کلمه آنها عاجز و ناتوانند:
این سخنان سه تا در مناجات خداوندی است، سه تای آن در حکمت، و سه تای دیگر در آداب است.
اما مناجات: عرض می‏نماید؛ خداوند! این سربلندی مرا بس که بنده‏ی درگاه تو باشم، و این افتخار مرا بس که چون تو خدایی دارم. خداوندا! تو آنچنانی، که من دوستت دارم، مرا هم چنان کن که تو دوستم داری.
اما در حکمت: ارزش هر کس به مقدار معرفت و دانش او است، هر که قدر خود را شناخت هلاک نشد و آدمی زیر زبان خود نهفته است.
اما در آداب: هر که را با احسان بنوازی امیر وی خواهی بود، به هر کس دست حاجت دراز کردی اسیرش خواهی شد، و از هر که بی‏نیازی گزیدی با وی برابر و هم تراز خواهی بود.(1030)