ضرار بن ضمره ضیایی می‏گوید: به خدا قسم در یکی از شبها علی (علیه‏السلام) را در محراب عبادتش دیدم که محاسنش را در دست گرفته بود و مانند مار گزیده به خود می‏پیچید و مانند افراد مصیبت زده گریه می‏کرد و می‏گفت: ای دنیا از من دور شو، آیا متعرض من می‏شوی و به من دل بسته‏ای؟ هیهات من صید دام تو نیستم، برو دیگران را فریب ده که من ترا سه طلاقه کردم که حق رجوع برای من نیست. گول ترا نمی‏خورم که عمرت کوتاه وفایده‏ات اندک است.