علی (علیه‏السلام) فرمود: در باغ فدک که به فاطمه علیهاالسلام رسیده بود در بعضی مزارع آن به کار مشغول بودم. ناگاه زنی را دیدم در نهایت جمال و غایت دلربائی و او را تشبیه به بثینه نمود (او زنی بود که در جمال ضرب المثل عرب بوده است) آن زن به من گفت: ای پسر ابوطالب مرا همسر خود کن تا خزینه‏ها زمین را به تو بنمایم تا دارای ملک شوی و پس از خودت فرزندانت نیز بهره‏مند و ملک دار شوند به او گفتم تو کیستی تا از خانواده‏ات خواستگاری کنم. گفت: منم دنیا. علی (علیه‏السلام) فرمود باز گرد و شوهر دیگر بجوی.
آنگاه حضرت مشغول کار خود گشت، اشعاری به این مضمون فرمود:
به حقیقت بی‏بهره شده هر که دنیای فرومایه او را فریفت، و دنیا اگر فریبد قرنها سود دهنده نیست، دنیا آمد ما را برزی عزیز بثینه و آرایش او در مثل آن شیوه‏ها بود، گفتم او را غیر مرا بفریب زیرا من از دنیا سیرم و نادان نیستم، و نیستم من در دنیا پیوسته زیرا محمد صلی الله علیه و آله و سلم افتاد در خاک میان آن سنگها (یعنی پس از مردن محمد صلی الله علیه و آله و سلم دلبستگی من به دنیا بی‏جاست) گیرم دنیا بیاورد برای من گنجها و زرها و مالهای قارون و پادشاهی قبیله‏ها را، آیا این طور نیست که بازگشت همه آنها به نیستی است و مطالبه خواهد شد از نگاه دارندگان آنها به دشمنیها، ای دنیا غیر مرا بفریب زیرا من راغب نیستم به آنچه در تست از عزت و ارجمندی و ملک و عطا، و به حقیقت نفس من راضی است به آنچه روزی‏ام شده، کار تو ای دنیا با اهل بدیها و سختیها همراه است، من از روز قیامت ترسانم و از عذاب همیشگی.(1060)
‏لقد خاب من عزته دنیا دنیه - و ماهی ان غرت قرو.نا بطائل‏
اتتنا علی زی العزیز بثینه - و زینتها فی مثل تلک الشمائل‏
فقلت لها عزی سوای فاننی - عزوف عن الدنیا و لست بجاهل‏
و ما انا والد نیافان محمدا - احل صریعا بین تلک الحنادل‏
وهبها اتتنی بالکنوز و درها - و اموال قارون و ملک القبائل‏
الیس جمیعا للفناء مصیرها - و یطلب من خزآنها بالطوائل‏
فعزی سوای اننی غیر راغب - بما فیک من ملک و عز و نائل‏
فقد فنعت نفسی بما قدر زقته - فشانک یا دنیا و اهل الغوائل‏
فانی اخاف الله یوم لقائه - و اخشی غدابا دائما غیر زائل‏‏