روزی علی (علیه‏السلام) وارد مسجد شد و به مردی گفت: استر مرا نگاهدار. آن مرد بدبخت دهنه بند استر آن حضرت را باز کرد و با خود برد، علی (علیه‏السلام) پس از نماز در حالی که دو درهم در دست مبارکش بود و قصد داشت آن را به عنوان مزد به آن مرد بدهد از مسجد خارج شد، دید آن مرد دهن بند را دزدیده و استر را به حال خود رها کرده، دو درهم را به یکی از خدمتکاران داد تا دهن بندی برای استر بخرد. خدمتکار دهن بند دزدیده شده را در بازار در مغازه‏ای مشاهده کرد، که صاحب مغازه به دو درهم خریده بود، خدمتکار نیز دهنه را به دو درهم از آن صاحب خرید و به علی (علیه‏السلام) برگرداند. آنگاه علی (علیه‏السلام) فرمود: (‏ان العبد لیحرم نفسه الرزق الحلال بترک الصبر و لا یزداد علی ما قدر له؛ به حقیقت که بنده‏ای با افتادن در عجله و ترک صبر و استقامت روزی حلال الهی را بر خود حرام می‏کند و چیزی هم از مقدار مقدر شده بوسیله حضرت حق به خود اضافه نمی‏کند) (1067)