امام علی (علیه‏السلام) با دسترنج خود دو باغ احداث کرد که نام آن دو باغ یکی ابونیزر دیگری باغ بغیبغه (بغبغه) بود و شخصی بنام ابونیزر سرپرستی آن دو باغ را به عهده داشت ابونیزر می‏گوید: در باغ بودم روزی امام علی (علیه‏السلام) وارد باغش شد و به من فرمود: آیا غذا در باغ هست؟ عرض کردم: با کدوئی که از این باغ بدست آمده و روغنی که موجود بوده غذایی آماده ساخته‏ام. فرمود: آن غذا را بیاور بخوریم. غذا را حاضر کردم و پس از میل غذا و شستن دستها کلنگ را به دست گرفت و به سوی چاه قنات آن باغ روانه شد و به لای روبی و پاک کردن آن قناعت پرداخت و در حالی که عرق از پیشانیش می‏ریخت از چاه بیرون آمد و بار دیگر به داخل چاه رفت و همچنان به لای روبی پرداخت و به هنگام کلنگ زدن به زمین صدای همهمه آن حضرت به بیرون چاه می‏رسید، آن قنات را به گونه‏ای پاکسازی نمود که به اندازه گردن شتر آب آن زیاد شد سپس با شتاب از چاه بیرون آمد و فرمود: خدا را گواه می‏گیرم که این چشمه و باغ را وقف کردم آنگاه از من قلم و کاغذ طلبید حاضر نمودم. آن حضرت نوشت: بسم الله الرحمن الرحیم، این را وقف کرده بنده خدا علی، تا الیقی الله وجهه حرالنار یوم القیامة؛ تا خداوند به وسیله این دو چشمه وقف شده چهره علی (علیه‏السلام) را در قیامت از حرارت آتش دوزخ حفظ کند.
پس از علی (علیه‏السلام) امام حسن (علیه‏السلام) و بعد از امام حسین (علیه‏السلام) و... طبق وقف نامه عمل کردند و از درآمد محصول آن دو باغ بذل و بخشش می‏کردند و به فقراء و درماندگان راه می‏دادند در یکی از سالها امام حسین (علیه‏السلام) مقروض شد معاویه از فرصت استفاده کرد و پیشنهاد کرد آن دو باغ را به دویست هزار دینار خریدار هستم امام حسین (علیه‏السلام) فرمود: این دو مزرعه فروشی نیست. پدرم آن را بر عموم فقراء وقف نمود تا چهره‏اش از آتش دوزخ محفوظ بماند بنابراین من آنها را به هیچ قیمتی نمی‏فروشم.(1149)
امیرمؤمنان این دو باغ معروف به چشمه ابی نیزر بغبغه را وقف کرد از در آمد محصولات آنها در تأمین معاش زندگی فقراء مردم مدینه و درماندگان صرف گردد.