محمد بن طلحه (علامه شافعی مذهب) از ابونعیم حدیث می‏کند که امیرالمؤمنین علی (علیه‏السلام) روزی با پسرش امام حسن (علیه‏السلام) گفتگوی شیرینی به میل کشیده بود. علی (علیه‏السلام) سؤال می‏کرد و حسن (علیه‏السلام) جواب می‏داد:
امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) فرمود: ای پسر معنی رشد و صلاح چیست؟ حسن (علیه‏السلام) عرض کرد: بدیها را با نیکی از میان برداشتن.
پرسید شرف چیست؟ جواب داد خویشاوندان را در سایه خود نگاه داشتن و از خطایشان گذشتن.
گفت مروت چیست؟ جواب داد عفاف نفس و اعطای سائل‏
سوال کرد دقت چیست؟ فرمود در اندک و بسیار و کوچک و بزرگ با احتیاط نگریستن.
پرسید: فرومایگی چیست؟ گفت: راحت خود و رنج کسان خود خواستن‏
پرسید: کرم چیست؟ در همه حال خواه در توانگری خواه در درویشی، بخشیدن.
پرسید: بخل چیست؟ جواب داد: شرف خویش در سرمایه جستن.
پرسید: برادری چیست؟ جواب داد: برابری در همه حال چه در تنگدستی و چه در آسایش.
پرسید: ترس چیست؟ گفت: بر دوست حمله کردن و از دشمن گریختن.
پرسید: غنیمت چیست؟ جواب داد: غنیمت رغبت به تقوا و پرهیزگاری است.
پرسید: بردباری چیست؟ گفت: خویشتن را نگاه داشتن و خشم خود را فرو خوردن.
پرسید: بی‏نیازی چیست؟ گفت بر قسمت خویش قناعت کردن.
پرسید: گدایی چیست؟ گفت: هوس پرستی.
سؤال کرد: مناعت چیست؟ فرمود حرمت خویش نگهداشتن.
سؤال کرد: ذلت چیست؟ جواب داد: در برابر حوادث جزع کردن.
سؤال کرد: حماقت چیست؟ فرمود: در محافل با ریش خود بازی کردن.
گفت: جرأت چیست؟ جواب داد: بی‏ترس و هراس به پیکار حریف رفتن.
پرسید: رنج بیهوده چیست؟ گفت: بیهوده سخن گفتن.
پرسید: عظمت چیست؟ فرمود: در عین تنگدستی بخشیدن و در عین قدرت بخشودن.
سؤال کرد: عقل چیست؟ جواب داد: شنیده‏ها را به خاطر سپردن.
سؤال کرد: جهل چیست؟ جواب داد: پیشوای خود را کوچک شمردن و سر از فرمانش برتافتن.
پرسید: روشنایی چیست؟ نیکی را بکار بستن و از بدی دوری جستن.
پرسید: احتیاط چیست؟ گفت: با زیر دستان مدارا کردن.
سؤال کرد: غفلت چیست؟ جواب داد: مسجد را ترک گفتن و در پی فرومایگان دنیا به دست دویدن.
پرسید: سفاهت چیست؟ گفت: فرومایگی.
سؤال کرد: حرمان چیست؟ جواب داد: بخت سفید را با دست خود سیاه کردن.
سؤال کرد: سید کیست؟ گفت: آن کس که عشیره و قبیله خود را زخم زبان و نیششان ایمن بدارد.