بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
روزی حضرت موسی (ع) در محلی عبور می‏کرد، دید: «مردی گریه می‏کند و در درگاه خدا می‏نالد».
از آنجا گذشت، و هنگام مراجعت نیز گذارش به همانجا افتاد، و دید آن مرد، همچنان در درگاه خدا می‏نالد و می‏گرید، متوجه خدا شد و عرض کرد:
یا رب عبدک یبکی من مخافتک‏
: «پروردگارا بنده تو از خوف تو می‏گرید» (به او توجه فرما).
خداوند به موسی (ع) وحی کرد و فرمود:
«ای پسر عمران، اگر او آنقدر بگرید که مغزش همراه اشکهای چشمش، به زمین بریزد، و دستش را آنقدر به سوی آسمان بلند کند که ساقط شود، او را نمی‏آمرزم و هو یحب الدنیا: «چرا که او دنیا را دوست دارد» (به دنیا دلبسته است، و دوستی دنیا را بر دوستی آخرت ترجیح می‏دهد).