سال دوم هجرت بود، که جنگ بدر رخ داد، در این جنگ که در کنار چاه بدر اتفاق افتاد، مشرکان، ضربه سختی از ناحیه سپاه اسلام دیدند، و مفتضحانه شکست خوردند.
در این جنگ تعداد سپاه اسلام 313 نفر بود، ولی جمعیت سپاه دشمن از هزار نفر تجاوز می‏کرد. مسلمانان در این جنگ نابرابر با از دست دادن 22 نفر شهید (14 نفر از مهاجران و 8 نفر از انصار )و با کشتن 70 نفر از دشمن و اسیر گرفتن هفتاد نفر از آنان، جنگ را به پایان رساندند(160).
در یکی از روزهای جمعه، پیامبر (ص)با گروهی از مسلمین در صفه (سکوی بزرگ در کنار مسجدالنبی )نشسته بودند، بطوری که جا تنگ بود.
عادت پیامبر (ص)این بود که به رزمندگان مسلمانی که در جنگ بدر شرکت کرده بودند، احترام فراوان می‏کرد، در این همگام گروهی از رزمندگان بدر، وارد شدند، وقتی به نزدیک رسیدند، به پیامبر (ص)سلام کردند، پیامبر (ص) پاسخ سلام آنها را داد.
سپس آنها به حاضران سلام کردند، آنها نیز پاسخ گفتند، رزمندگان همچنان سر پای خود ایستاده بودند، تا حاضران به آنها جا بدهند، ولی هیچکس تکان نخورد.
این موضوع، پیامبر (ص)را ناراحت کرد و به بعضی از کسانی که اطراف آنحضرت نشسته بودند، فرمود: فلانی، برخیزید، به این ترتیب چند نفر را از جا بلند کرد تا واردین بنشینند (و این در حقیقت نوعی احترام مخصوص به مجاهدان آگاه بود، تا همیشه مسلمانان از مجاهدان مخلص تقدیر و تشکر کنند ).
ولی این موضوع بر آن چند نفر که از جا برخاستند، ناگوار آمد، به طوری که آثارش در چهره آنان نمایان گشت.
منافقان که از هر فرصتی بر ضد اسلام استفاده می‏کردند گفتند:
پیامبر (ص)رسم عدالت را دعایت نکرد، کسانی را که عاشقانه در کنار آنحضرت نشسته بودند، به خاطر افرادی که بعدا وارد مجلس شدند، بلند کرد (آیا براستی درست است که عاشقان شیفته پیامبر (ص)به خاطر افرادی دیگر، توهین گردند ؟ !).
این سوء استفاده منافقان، ممکن بود، در بعضی از افراد نا آگاه اثر سوء بگذارد، در رد آنها آیه 11 سوره مجادله نازل شد که خداوند می‏فرماید:
یا ایها الذین آمنوا قیل لکم تفسحوا فی المجالس فافسحوا بفسح الله لکم و اذا قیل انشزوا یرفع الله الذین آمنوا منکم والذین اوتوا العلم درجات والله بما تعملون خبیر :
ای کسانی که ایمان آورده‏اید، هنگامی که به شما گفته شود مجلس را وسعت بخشد (و به تازه واردان جا بدهد )وسعت بخشید، خداوند بهشت را برای شما وسعت می‏بخشد، و هنگامی که گفته شود برخیزید، برخیزید، خداوند، ایمان آورندگان و بهره‏مندان از علم و آگاهی را درجات عظیمی می‏بخشد .
اشاره به اینکه: لازم است به پیش کسوتان در صحنه‏های ایمان و جهاد و علم، احترام کنید، و در کارها، به آنها اولویت بدهید، و هرگز آنها و فداکاری آنها را از یاد نبرید .