بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
حجةالاسلام آقای حاج سید محمد کوثری ذاکر معروف قم از سالها قبل روضه خوان خاص امام خمینی (مدظله العالی) بود و در سالهای اخیر هم که مشاهده کرده‏اید در آغاز محرم و مواقع دیگر در حسینیه جماران در محضر امام روضه می‏خواندند.
وی نقل کرد: پس از شهادت آیت الله حاج آقا مصطفی (فرزند ارشد امام خمینی) من وارد نجف اشرف شدم، رفقا گفتند خوب موقعی آمدی، امام را دریاب که هر چه ما کرده‏ایم در مصیبت حاج آقا مصطفی گریه کنند از عهده برنیامده‏ایم مگر تو کاری بکنی:
من خدمت امام رسیدم و عرض کردم اجازه می‏دهید ذکر مصیبتی بکنم؟ امام اجازه دادند، هر چه نام مرحوم حاج آقا مصطفی را بردم تا با آهنگ حزین امام را منقلب کنم که در عزای پسر (آنهم چه پسری؟) اشک بریزد، امام تغییر حال پیدا نکردند، و همچنان ساکت و آرام بودند، ولی همین که نام حضرت علی اکبر (ع) را بردم، هنگامه شد، امام چندان گریستند که قابل وصف نیست.
براستی این چیست؟! جز شیفتگی فوق العاده عرفانی و ملکوتی امام به ساحت قدس خاندان نبوت (علیهم السلام).
باز در این مورد، یکی از اعضاء دفتر امام نقل می‏کند: یک روز به مناسبت یکی از روزهای شهادت ائمه (ع) به اطاق امام رفتیم و مشغول دعای توسل شدیم، در اثناء دعای توسل یکی از آقایان ذکر مصیبت مختصری کرد، با آنکه او روضه خوان ماهر نبود و با حضور امام دست پاچه شده بود و صدایش هم، بریده بریده بود، همین که شروع به روضه کرد، با اینکه هنوز مطلب حساسی را بیان نکرده بود، امام چنان به گریه افتادند که شانه‏هایشان به شدت تکان می‏خورد.
و من وقتی که زیر چشم به سیمای امام نگاه کردم، دانه‏های پی در پی اشک را که از زیر محاسن ایشان روی زانویشان می‏افتاد، دیدم و چند لحظه‏ای طول نکشید که یکی از نزدیکان، از زاویه‏ای که امام نبیند به ذاکر اشاره کرد که روضه را قطع کن، زیرا که این حالت گریه شدید ممکن بود خدای نکرده بر قلب مبارک امام اثر بگذارد.
موضوع دیگر اینکه در حسینیه جماران همیشه صندلی آماده است و امام وقتی وارد بالکن حسینیه می‏شوند روی صندلی می‏نشینند، ولی در دو مورد اتفاق افتاد که روی زمین نشستند، یکی هنگامی که برندگان مسابقه قرآن آمده بودند، امام به احترام قرآن روی زمین نشست، دوم روز عاشورا به احترام عزاداری امام حسین (ع).