بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
یکی از اعضاء دفتر امام نقل کرد: چندی پیش یک خانم ایتالیائی که شغلش معلمی، و دینش مسیحیت بود، نامه‏ای پر مهر و ابراز علاقه شدید به امام خمینی (مدظله العالی) نوشته بود، و همراه آن، یک گردنبند طلا برای حضرت امام فرستاده بود و نوشته بود که این گردن بند، یادگار آغاز ازدواجم می‏باشد، از این رو آن را بسیار دوست دارم، آنرا به نشان علاقه و اشتیاقم نسبت به شما و راهتان، اهداء می‏کنم،
مدتی آن را نگهداشتیم و سرانجام با تردید به اینکه امام آن را می‏پذیرند یا نه، همراه با ترجمه نامه، خدمت امام بردیم، نامه به عرض ایشان رسید و گردنبند را نیز گرفتند و روی میز که در کنارشان بود گذاردند.
دو سه روز بعد، اتفاقاً دختر بچه دو یا سه ساله‏ای را آوردند و گفتند «پدر این دختر، در جبهه مفقودالاثر شده است».
امام وقتی متوجه شدند، فرمودند: او را بیاورید، دخترک را به حضور امام بردند، امام او را روی زانوی خود نشاند و نوازش داد، و آهسته با او سخن گفتند، با اینکه بچه افسرده بود، بالاخره در آغوش امام خندید، آنگاه امام، احساس نشاط و سبکی کرد، سپس دیدیم امام، همان گردنبند را که خانم ایتالیائی فرستاده بود، بر گردن دختر بچه انداختند و در حالی که دختر بچه از خوشحالی در پوست نمی‏گنجید از خدمت امام بیرون رفت.