بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
جنگ صفین از جنگهای بزرگی است که در زمان خلافت علی (ع)، در سال 36 تا 38 هجری بین سپاه علی (ع) با سپاه معاویه، در سرزمین صفین (نواحی شام) واقع شد.
نخستین کاری که معاویه انجام داد این بود که گفت: چون عثمان را تشنه کشتند، آب را بروی سپاه علی (ع) ببندید، همین دستور انجام شد، و سپاه معاویه مرکز آب را گرفتند.
فرمانده این کار، «ابوایوب اعورسلمی» بود که قرارگاه خود را در کنار مرکز آب قرار داده بود.
این موضوع باعث شد که آب به سپاه علی (ع) نرسید و تمام شد، و تشنگی بر سپاهیان چیره گشت.
می‏نویسند: چندین گردان سواره نظام، از سوی علی (ع) به سوی آن مرکز رفتند تا آبراه را بگشایند، ولی موفق نشدند و باز گشتند.
در این وقت امام حسین (ع) (که 33 سال داشت) پدر را اندوهگین یافت و نزد پدر رفت و اجازه خواست که خود همراه جمعی به میدان بروند، امام علی (ع) اجازه داد.
آن بزرگوار همراه جمعی از سواران بسوی قرارگاه ابوایوب روانه شدند، آنچنان عرصه را بر او تنگ کردند، که ابوایوب و همراهانش، ناگزیر گریختند و شریعه آب بدست امام حسین (ع) و همراهانش افتاد، و سپس آنحضرت نزد پدر آمد و جریان را به عرض رساند. و این نخستین فتحی بود که در جنگ صفین انجام گرفت.