بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
امام صادق (ع) فرمود:
پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) در جائی عبور می‏کرد، با حذیفه (یکی از مسلمین) ملاقات نمود، دست به طرف حذیفه دراز کرد تا با او مصافحه کند (یعنی دست به دست او بدهد).
حذیفه، دست خود را کشید.
پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) به او فرمود: «من دستم را به سوی تو گشودم، تو دستت را کشیدی و از من بازداشتی؟!».
حذیفه عرض کرد: «ای رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله)! مردم مشتاقند و افتخار می‏کنند که دست به دست تو دهند و مصافحه کنند، ولی من (عذر داشتم عذرم این است که) جنب هستم، نخواستم در این حال، دستم با دست شما تماس پیدا کند».
پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) فرمود:
اما تعلم ان المسلمین اذا التقیا فتصافحا تحاتت ذنوبهما کما یتحات ورق الشجر.
ترجمه :
«آیا نمی‏دانی که وقتی مسلمانان با هم ملاقات کنند و دست به دست هم بدهند، گناهانشان می‏ریزد، همانگونه که برگهاس درخت می‏ریزد؟».