بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
امام حسین (ع) از مردی پرسید از این دو کار کدام را بیشتر دوست داری؟ 1- شخصی تصمیم بر کشتن مسلمان ناتوانی را دارد، او قادر بر دفاع نیست آیا نجات آن مسلمان را بیشتر دوست داری یا 2- شخصی از دشمنان قصد گمراهی او را از راه راست گرفته است، و تو می‏خواهی آن مسلمان را از بن‏بست نجات دهی و با ادله و بیان قاطع آن دشمن بی دین را طرد کنی و به آن مسلمان آسیب دینی نرسد؟ آن مرد گفت: بلکه من نجات آن مؤمن را از انحراف آن دشمن ناصبی، بیشتر دوست دارم، چرا که خداوند در قرآن (32 مائده) فرموده: و من احیاها فکانما احیا الناس جمیعاً:
«و هر کس انسانی را از مرگ رهائی بخشد چنان است که گوئی همه مردم را زنده کرده است».
امام حسین (ع) سخنی نفرمود، گویا با سکوت خود انتخاب آن مرد را پذیرفت و امضاء کرد.