بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
ابن صیفی، فقیه و دانشمند و شاعر آگاه و ادیب توانا و متعهد اسلامی است و نام و نسبش شهاب‏الدین ابوالفوارس، سعدبن محمدبن سعدبن صیفی تمیمی می‏باشد، که از بزرگان اسلام بود که در ششم شعبان سال 574 قمری از دنیا رفت قبرش در مقابر قریش بغداد است.
مورخ معروف «ابن خلکان» می‏گوید: شیخ نصراللّه بن مجلی که از دانشمندان مورد وثوق اهل تسنن است نقل کرد: «من در عالم خواب، حضرت علی (ع) را دیدم و به آنحضرت عرض کردم:
«ای امیر مؤمنان! شما مکّه را (در سال هشتم هجرت) فتح کردید، سپس اعلام نمودید که هر کس وارد خانه ابوسفیان شود، در امان می‏باشد، سپس در مورد فرزندت حسین (ع) (که توسط پیروان و فرزندان همین ابوسفیان) آنگونه در عاشورا به شهادت رسید، سوگوار هستید (چرا به ابوسفیان، امان دادید تا فرزندان و پیروانش با آل علی (ع) چنین کنند؟!).
در پاسخ فرمود: «آیا شعرهای «ابن صیفی) را در این مورد نشنیده‏ای؟»
گفتم: «نه».
فرمود: برو آن اشعار را از خودش بشنو».
شیخ نصراللّه افزود: «من از خواب بیدار شدم، و با شتاب به منزل «ابن صیفی» رفتم، و با او ملاقات نمودم و ماجرای خوابم را برایش بازگو کردم».
او تا این مطلب را شنید، ناله کرد و بلند بلند گریست، و سوگند خورد که آن اشعار را با زبان و با قلم برای کسی نخوانده و ننوشته، و همان شب (که شیخ نصراللّه، حضرت علی (ع) را در خواب دیده) سروده است.
سپس اشعار را چنین خواند:
ملکنا فکان العفومنا سجیة - فلما ملکتم سال بالدم ابطح
و حللتم قتل الاساری و طالما - غدونا علی الاسری نمن و نصفح
فحسبکم هذا التفاوت بیننا - و کل اناء بالذی فیهه ینضح
ترجمه :
«وقتی ما حکومت را بدست گرفتیم، عفو و بخشش و انسانیت، شیوه ما بود، ولی وقتی شما (بنی امیّه) حکومت را بدست گرفتید تا بیابان حجاز، (حمام) خون براه انداختید، و غیر انسانی رفتار نمودید و در حالی که روش ما در طول تاریخ، لطف و مهربانی با اسیران بود، شما کشتن اسیران (ما) را روا داشتید، و همین تفاوت بین ما و شما (در سرزنش و نالایق شما) کافی است و از کوزه برون همان تراود که در او است».
به این ترتیب عجیب، علی (ع) پاسخ شیخ نصراللّه را داد که خلاصه‏اش این‏است: «ما را با بنی امیه مقایسه نکن، اخلاق ما با آنها فرق دارد، ما اهل کرم وبخشش و مهربانی هستیم ولی آنها خون‏آشام و سخت‏دل می‏باشند».