بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
نقل شده: هنگامی که پیامبر (ص) برای اولین بار حضرت علی (ع) را به عنوان رهبر بعد از خود انتخاب کرد، جمعی از قریش به حضور پیامبر (ص) آمده عرض کردند: «ای رسول خدا، مردم، تازه مسلمان هستند» (و هنوز اسلام بر اعماق دل و وجودشان نفوذ نکرده) از این رو راضی نیستند که تو دارای مقام نبوت باشی ولی مقام امامت به پسر عمویت علی (ع) واگذار شود، اگر در این مورد مدتی صبر کنی (تا اسلام به خوبی در دلها جا کند) و بعد اعلام امامت علی (ع) نمائی، بهتر است.
پیامبر (ص) در پاسخ فرمود: من این کار را به رأی و اختیار خود انجام نداده‏ام، بلکه فرمان خدا بوده است.
آنها گفتند: اگر پیشنهاد ما را بخاطر اینکه مخالفت با دستور خدا می‏شود، نمی‏پذیری، پیشنهاد دیگری می‏کنیم و آن اینکه: در امر خلافت، مردی از قریش را با علی (ع) شریک گردان، تا دلهای مردم به سوی علی (ع) متوجه و آرام شود و در نتیجه امر خلافت و رهبری آسیب‏پذیر نگردد و مردم در این مورد با تو مخالفت نکنند.
در این هنگام جبرئیل از طرف خدا آمد و این آیه (65 زمر) را نازل کرد:
لئن اشرکت لنحبطن عملک و لتکونن من الخاسرین: «اگر مشرک شوی تمام اعمالت نابود می‏شود و از زیانکاران خواهی بود».