بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
بشر بن عاصم می‏گوید: «از پسر زبیر، شنیدم، گفت: به امام حسین (ع) (هنگام حرکت به سوی کربلا) عرض کردم: «تو به سوی جمعیتی حرکت میکنی که پدرت، علی (ع) را کشتند، و برادرت (امام حسن (ع) را خود واگذاردند، و تنها گذاشتند» (بنابراین به سوی چنین جمعیت سسست عنصر و بی‏وفائی نرو).
آنحضرت در پاسخ من فرمود:
لان اقتل بمکان کذا و کذا احب الی من ان یستحل بی مکّه عرض به‏
ترجمه :
«هرگاه من در فلان جا و فلان جا، کشته شوم، برای من بهتر است از اینکه بوسیله من، مکّه، بی‏حرمتی شود و مورد تعرض و اهانت قرار گیرد.»
این سخن امام، بیانگر آنست که مکّه، حرم امن الهی است و باید حرمت آن را نگهداشت، و باید گفت هزاران نفرین بر آل سعود، که در ذیحجه سال 1407 قمری، فاجعه خونین، در مکّه پدید آوردند.