در آن ایام، میان دانشمندان و مومنین چنین شایع شده بود که یکی از علمای اهل سنت که در بعضی از فنون علمی استاد علامه بود کتابی در رد مذهب شیعه نوشته و در گوشه و کنار و مجالس مختلف آن را برای مردم می‏خواند و آنان را گمراه می‏کند. و از ترس آنکه مبادا کسی از دانشمندان شیعه آنرا رد نماید، کتاب را برای نوشتن به کسی نمی‏داد. علامه حلی پیوسته در صدد بود که آن کتاب را به دست آورد و مطالبش را رد نماید. سرانجام رابطه و علاقه استاد و شاگردی را وسیله التماس عاریه کتاب مذکور نمود و چون آن شخص نخواست یکباره دست رد به در خواست وی زند گفت: سوگند یاد کرده‏ام که این کتاب را بیش از یک شب نزد کسی نگذارم! علامه همین مقدار زمان را هم غنیمت دانست. کتاب را گرفت و به خانه برد که در آن شب هر چه مقدور است از روی آن بنویسد! به نوشتن آن مشغول گشت تا آنکه شب به انتها رسید، از فرط خستگی خواب بر وی غلبه کرد، در این هنگام حضرت صاحب الامر (عج) حاضر شد و کتاب را برداشت و شروع به نوشتن آن نمود، وقتی که علامه از خواب بیدار شد تمام کتاب به کرامت حضرت مهدی (عج) نوشته شده بود:
ای نور دلم! بندگی خلق روانیست - خواهم که به درگاه خدا، بنده بمانی‏