بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
نقل می‏کنند: در زمانهای گذشته، شاهان هند و چین و ایران و روم، برای مذاکره در اموری، در یک جا اجتماع کردند، و برای تحکیم روابط خود کنفرانسی تشکیل دادند.
در این جلسه کنفرانس، یک روز از فوائد خاموشی (کنترل زبان) سخن به میان آمد، هر کدام نظریه‏ای دادند:
یکی گفت: «من از کنترل زبان، هرگز پشیمان نشده‏ام، ولی از گفتار بسیاری که زبانم به آن حرکت کرده، بسیار پشیمانم».
دیگری گفت: هر وقت من سخنی گفته‏ام، آن سخن، مالک من بوده است، و هرگاه سخن نگفته‏ام، خودم مالک آن بوده و صاحب اختیارم.
سومی گفت: از صاحب سخن، در شگفتم، زیرا سخنی که می‏گوید، اگر به خود او برگردد، ضرر می‏رساند، و اگر برنگردد، نفعی به او نمی‏رسد.
چهارمی گفت: بر ردّ آنچه نگفته‏ام، تواناترم، تا آنچه گفته‏ام.
به این ترتیب: هرکدام به نحوی به مدح و نیکی کنترل زبان و حفظ آن، اشاره‏ای کردند، و از بدی پرحرفی، و بی‏قیدی زبان، پرده برداشتند، و به انسانها در مورد گرفتار شدن به آفتهای زبان، هشدار دادند.