هنگامی که کاروان حسینی که از مکه به سوی کربلا رهسپار بودند، به منزلگاه قصر بنی مقابلرسیدند، دو نفر (از شیعیان )کوفه به نام عمرو بن قیس مشرفی و پسر عمه‏اش، به طور تصادفی به کاروان بر خودند، امام حسین علیه‏السلام تا آنها را دید، فرمود، آمده‏اید تا مرا یاری کنید ؟.
این دو نفر (که از کوفه فرار کرده بودند و برای خود خط سومی به وجود آورده بودند که خط بی تفاوتی است )در پاسخ گفتند، ما عیالمند هستیم و متاع مردم در دست ما است، و نمی دانیم عاقبت کار به کجا مناهی می‏شود، و میل ندادیم که امانتهای مردم که در نزد ما است نابود گردد.
امام حسین علیه‏السلام (به این مقدس مابهای کوردل )فرمود: پس، از این دیار بجای دیگر بروید، تا صدای مرا نشنوید، و سپاه مرا نبینید، زیرا کسی که صدای مرا بشنود و سپاه مرا بنگرد، و پاسخ مثبت ندهد و به سپاه ما نپیوندد، بر خداوند سزاوار است که او را به صورت، در درون آنش دوزخ بیفکند(202).