بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
عمر عبدالعزیز (دهمین خلیفه اموی) در میان خلفای بنی امیه، نیک سرشت و عدالتخواه بود، او علاوه بر کارهای مهمی که در دوران خلافتش انجام داد، دو کار مهم نیز با طرح و تاکتیک خاصی، انجام داد، یکی اینکه سبّ و لعن امیر مؤمنان علی (ع) را ممنوع کرد، دوم اینکه فدک را به نواده‏های حضرت زهرا (ع) برگرداند.
در مورد اوّل، ناگفته روشن است که مردم حدود شصت سال به سبّ و لعن بر علی علیه‏السّلام عادت کرده بودند، و معاویه و خلفای بعد از او، هر چه توان داشتند، کینه خود را نسبت به علی (ع) آشکار ساختند، پیران در حال کینه علی (ع) مردند، و کودکان با این برنامه، بزرگ می‏شدند، در این صورت، ممنوع کردن این بدعت که به صورت سنتّ درآمده بود، نیاز به طرحهای ظریف و قوی داشت.
عمر بن عبدالعزیز با یک طرح مخفیانه، به این کار دست زد، او فکر کرد که یگانه راه برداشتن سبّ و لعن علی علیه‏السّلام فتوای علمای بزرگ اسلام، به این امر است، مخفیانه یکنفر پزشک یهودی را دید و به او گفت، علماء را دعوت به مجلس می‏کنم، تو هم در آن مجلس حاضر شو، و در حضور آنها از دختر من، خاستگاری کن، من می‏گویم از نظر اسلام جایز نیست که دختر مسلمان با شخص کافر ازدواج کند، تو در پاسخ بگو پس چرا علی که کافر بود، داماد پیامبر (ص) شد، من می‏گویم علی (ع) که کافر نبود، شما بگو اگر کافر نبود پس چرا او را سبّ و لعن می‏کنید، با اینکه سب و لعن مسلمان جایز نیست، آنگاه بقیه امور با من.
طبق طرح عمربن عبدالعزیز، مجلس ترتیب یافت، و طبق دعوت قبلی، بزرگان و اشراف بنی‏امیه و علمای وابسته در آن مجلس، شرکت کردند، در این شرائط، پزشک یهودی دختر عمربن عبدالعزیز را، خواستگاری کرد.
عمر گفت: این ازدواج از نظر اسلام جایز نیست، زیرا ما مسلمان هستیم و ازدواج دختر مسلمان با مرد یهودی جایز نیست.
یهودی گفت: پس چرا پیامبر اسلام (ص) دخترش را به ازدواج علی (ع) که کافر بود، درآورد؟
عمر گفت: علی (ع) که کافر نیست، بلکه از بزرگان اسلام است.
یهودی گفت: اگر او کافر نبود، پس چرا او را لعن و سبّ می‏کنید؟!
در اینجا بود که همه مجلسیان، سرها را به زیر افکندند و شرمنده شدند. آنگاه عمر بن عبدالعزیز، سر نخ را بدست گرفت و به مجلسیان گفت: «انصاف بدهید آیا می‏توان داماد پیامبر (ص) را با آنهمه فضل و کمال، دشنام داد؟» مجلسیان سر به زیر افکندند، و سرانجام در همان مجلس، طرح عمربن عبدالعزیز، جا افتاد، و او فرمان داد که دیگر برای هیچ کس سب و لعن علی (ع) روا نیست.