بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
گروهی از شاگردان امام صادق (ع) گرد شمع وجود آنحضرت، حلقه زده بودند، امام دید یکی از دوستانش بنام «عمربن مسلم» در میان آنها نیست، جویای حال او شد، عرض کردند: «او مدتی است ترک تجارت کرده رو به عبادت آورده (و تنها در محل خلوتی مشغول عبادت شده است).
امام فرمود: وای بر او، اما علم ان تارک الطلب لایستجاب له: «آیا نمی‏داند کسیکه تلاش برای کسب معاش را ترک کند، دعایش به استجاب نمی‏رسد».
سپس فرمود: در عصر پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) وقتی آیه 2 و 3 سوره طلاق) نازل شد که ومن یتق اللّه یجعل له مخرجاً - و یرزقه من حیث لا یحتسب: «و هر کس از خدا بترسد و پرهیزکار باشد، خداوند راه نجاتی برای او می‏گشاید و او را از جائیکه گمان ندارد روزی می‏دهد».
روهی درها را بر وی بستند و رو به عبادت آوردند و گفتند: «خداوند عهده‏دار روزی ما شده است» وقتی پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) از جریان آنها آگاه شد، شخصی را نزد آنها فرستاد که چرا مشغول چنین عبادتی شده‏اید، پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) فرمود: «کسی که چنین کند، دعایش مستجاب نمی‏شود، بر شما باد به کوشش برای تحصیل معاش زندگی».