بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
ابودعامه می‏گوید: به محضر امام دهم حضرت هادی علیه‏السّلام برای عبادت آنحضرت رفتم، درآن هنگام که بستری بود و در همان سال (254 هجری قمری از دنیا رفت) هنگامی که تصمیم گرفتم از محضرش بروم، فرمود: «ای ابودعامه! حق تو واجب شد (به من حق پیدا کردی ) آیا می‏خواهی تو را به چیزی که بوسیله آن خوشحال گردی، خبر دهم؟!».
عرض کردم: «بسیار به چنین خبری نیازمندم؟!».
فرمود: پدرم و او از پدرش تا امیرمؤمنان علی (ع) فرمود، روزی رسول خدا (ص) به من فرمود: بنویس، گفتم: چه بنویسم؟ فرمود: بنویس:
بسم اللّه الرحمان الرحیم، الایمان ما و قرته القلوب و صدقته الاعمال، والاسلام ما جری به اللسان وحلت به المناکحة.
:«بنام خداوند بخشنده مهربان، «ایمان»، آن است که در دلها جای گیرد، و کردار انسان، آن را تصدیق نماید، اما «اسلام»، آنست که در زبان جاری گردد، و مجرد اسلام، برای از دواج کافی است».
...سپس فرمود: «این مطلب در صحیفه‏ای به خط علی (ع) با املای رسول خدا (ص) نوشته شده و پس از آنها نسل به نسل برای ما به ارث مانده است».