بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
ابان بن تغلب، از یاران نزدیک امام صادق (ع) است، می‏گوید: با امام صادق (ع) در مکّه بودم، همراه آن حضرت، مشغول طواف کعبه شدیم، در این وقت یکی از شیعیان، از من تقاضا کرد که همراه او برای برآوردن حاجتی که داشت، برویم.
من به طواف، ادامه دادم، او اشاره کرد، ولی من به او توجه نکردم زیرا دوست داشتم امام صادق (ع) را تنها نگذارم.
او بار دیگر اشاره کرد، امام متوجه اشاره او گردید، به من فرمود: او با تو کاری دارد؟
گفتم: آری، فرمود او کیست؟
گفتم: از دوستان ما است، شیعه است.
امام که متوجه شده بود، او کار لازمی دارد، فرمود: نزد او برو.
عرض کردم: طواف را قطع کنم.
فرمود: آری.
عرض کردم: «گر چه طواف واجب باشد»؟
فرمود: آری برو، گر چه طواف واجب باشد.
و از سخنان امام صادق (ع) است که فرمود:
مشی المسلم فی حاجة المسلم خیر من سبعین طوافاً بالبیت الحرام.
ترجمه :
«سعی و گام برداشتن مسلمان برای برآوردن نیازهای مسلمان، بهتر از هفتاد بار طواف، به دور کعبه است».