نقل می‏کنند یکی از شاهان به سفر و سیر و سیاحت رفت، در روستائی یک نفر پیر مرد را که 120 سال عمر کرده بود دید، از او پرسید: شما دهاتی‏ها که وسائل عیش و نوش به قدر ما ندارید چه می‏کنید که آنهمه عمر طولانی می‏کنید ؟ ولی ما با داشتن وسائل عیش و نوش و استراحت، نصف عمر شما را نمی‏کنیم ؟
پیرمرد دهاتی فکری کرد و سپس گفت: هر یک از ما در این روزگار سهم معینی از گوشت و روغن و سایر غذاها و نوشیدنیهای لذیذ داریم، شما که وسائل دارید، در ظرف چند سال (با پر خودی )مصرف می‏کنید، همین که تمام شد، چون دیگر سهمی ندارید، میمیرید، ولی ما چون سهم خود را کم کم می‏گیریم، بیشتر از شما عمر می‏کنیم(209).
توضیح اینکه: دهاتی بر اثر ناداری، به اندازه می‏خورد، و آنقدر نداشت که بار سنگینی از غذاهای گوناگون، بر بدنش تحمیل نماید، و در نتیجه، بدن او زیر فشار غذاهای سنگین و بسیار، قرار نمی‏گیرد، ولی به عکس انسان ثروتمند که همه گونه غذا در اختیارش است، خرگاه رژیم نگیرد، و کارش بخور و بخواب باشد، بدن تنبل او، قادر به تحمل و تجزیه و تحلیلی آنهمه غذا ندارد، در نتیجه فرسوده شده و در پرتگاه سقوط و خطر قرار می‏گیرد، و مرگ زودرس، او را از پای در می‏آورد.