بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
شخصی بنام عبدالرحمان، در مدینه، مدتی معلم و آموزگار کودکان و نوجوانان بود، یکی از فرزندان امام حسین (ع) به نام «جعفر» به مکتب او می‏رفت.
معلم، آیه شریفه الحمدللّه رب‏العالمین را به جعفر آموخت.
امام حسین (ع) بخاطر این آموزش معلم، هزار دینار و هزار حله (پیراهن مرغوب) به معلم داد، و دهان او را پر از مروارید کرد.
شخصی از امام پرسید، آیا آنهمه پاداش به معلم، روا است؟
امام حسین (ع) پاسخ فرمود: «آنچه که دادم چگونه برابری می‏کند با ارزش آنچه که او (معلم) به پسرم این جمله را آموخت الحمدللّه رب‏العالمین؟!».
در اینجا ذکر این حدیث نیز جالب است که پیامبر(ص) فرمود:«وقتی معلم، آیه بسم اللّه الرحمان الرحیم به کودکی بیاموزد خداوند برای او و آن کودک و پدر و مادر کودک، برائت از آتش را می‏نویسد».