دعبل شاعر حماسه سرا و مبارز، که از حامیان آل علی علیه‏السلام بود، و در زمان حضرت رضا علیه‏السلام می‏زیست، وقتی که در بستر مرگ قرار گرفت، کاغذی طلبید و سه شعر زیر را در آن نوشت:
اعد الله یوم یلقاه - دعبل ان لا اله الا هو
یقولها مخلصا عساه بها - یرحمه فی القیامه الله
الله مولاه والنبی و من - بعد هما فالوصی مولاه
یعنی: دعبل، برای روز قیامت و ملاقات با خدا، برای خدا آماده نموده است، این عقیده را که خدایی جز او نیست، دعبل این عقیده را از روی اخلاص به زبان می‏آورد، و امید آن دارد که در پرتو آن، خداوند او را مشمول رحمتش قرار دهد. خدا و پیامبر (ص)و بعد از آنها، وصی پیامبر (ص)(علی علیه السلام )مولای او است .
وصیت کرد تا این اشعار را در کاغذ نوشته همراه او دفن کنند و، به این وصیت عمل شد، بعد از چند روز شخصی او را در خواب دید و از حال او پرسید، او در پاسخ گفت:
رحمنی بتلک الابیات: خداوند به خاطر این اشعار، مرا مشمول رحمت خود قرار داد (174).