ابن طیفور می‏گوید: به حضور امام کاظم علیه‏السلام رفتم، پس از احوالپرسی پرسید: بر چه مرکبی سوار می‏شوی ؟ !
عرض کردم: بر الاغ سوار می‏شوم .
فرمود: آن را چند خریده‏ای ؟
عرض کردم: سیزده دینار.
فرمود: این یکنوع اسراف است که برای یک الاغ، سیزده دینار بدهی، با اینکه می‏توانستی با این مبلغ، است خریداری کنی .
عرض کردم: خرج اسب بیشتر از خرج الاغ است .
فرمود:
ان الذی یمون الحمار، یمون البرزؤن اما علمت ان من اربط دابه متوقعا به امرنا و یغبظ به عدونا و هو منسوب الینا ادر الله تعالی رزقه و شرح صدره و بلغه امله و کان عونا علی حوائجه :
آن خداوند که مخارج الاغ را می‏رساند، مخارج اسب را نیز می‏رساند، آیا نمی‏دانی که هر کس اسبی را نگه دارد به این امید که در انتظار فرمان ما بسر بد، و بوسیله آن، نسبت به دشمن ما خشم کند، و رابطه‏اش با ما خوب باشد، خداوند رزق نیک به او می‏بخشد، و سینه‏ای گشوده به او می‏دهد و او را به هدفش می‏رساند، و آن اسب کمک او در راستای نیازهایش می‏باشد؟ (158).