بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
شخصی به محضر علی (ع) آمد و عرض کرد: «امروز دیدم مردی با بلال حبشی گفتگو می‏کرد، ولی از اینکه بلال حبشی لکنت زبان داشت (مثلاً شین را سین تلفظ می‏کرد) بطور مسخره‏آمیز می‏خندید».
علی (ع) فرمود: «ای بنده خدا! اینکه خواسته شده انسان درست سخن بگوید از این رو است که اعمال خود را نیز درست و پاک سازد، فلانکس که از گفتار بلال می‏خندید، درست سخن گفتنش در صورتی که کردارش زشت باشد، به حال او سودی ندارد، و لکنت زبان بلال حبشی نیز وقتی که کردارش در درجه عالی درستی است، زیانی به او نمی‏رساند...».