بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
زمان خلافت علی (ع) بود، روزی آنحضرت در مسجد به منبر رفت، و مردم در مسجد جمع بودند، حضرت در ضمن گفتار فرمود: «نسب مرا بدانید، هر آنکس که می‏شناسد مرا به آن، منسوب می‏داند و کسی که نمی‏شناسد، اکنون نسب خود را بیان می‏کنم:
من زید پسر عبد مناف بن عامر بن عمرو بن مغیرة زید بن کلاب هستم».
«ابن الکوا» (منافق خبیث و جسور) برخاست گفت: ای آقا ما چنین نسبی را از تو نمی‏شناسیم بلکه آنچه از نسب تو می‏دانیم این است: علی بن ابیطالب بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف بن قصی بن کلاب.
امام به او فرمود: «ای ابله! بدانکه پدرم نام مرا به نام جدش (قصی) زید گذارد، و نام پدرم «عبد مناف» است که کنیه‏اش (ابوطالب) بر نامش غلبه یافت، و نام عبدالمطلب، «عامر» است که لقبش بر نامش غالب شد، و نام هاشم، «عمرو» است، لقبش (هاشم) بر نامش غلبه یافت، و نام عبد مناف «مغیره» است، لقبش بر نامش غالب شد، و نام قصی، «زید» است، و از آنجا که او عرب را از راه دور به مکه آورد و جمع کرد، او را «قصی» (که به معنی دور است) لقب دادند و این لقب بر نامش غلبه یافت.
سپس فرمود: عبدالمطلب، ده نام داشت که قسمتی از آن نامها: عبدالمطلب، شبیه و عامر بود.