بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
روز پنجشنبه 20 آذر سال 1357 شمسی بود، انقلاب اسلامی ایران به اوج درگیری با رژیم شاه رسیده بود، ژنرالها و افسران ارشد شاه و سایر ارتشیان پادگان لویزان در آماده‏باش کامل به سر می‏بردند، و تصمیم گشودن آتش و سرکوب مسلمانان طرفدار جمهوری اسلامی را داشتند.
روز عاشورا بود، دو نفر شیرمرد برخاسته از مکتب عاشورا بنام گروهبان بکم «سلامت‏بخش» و سرباز وظیفه «امیدی‏عابدی» صبح زود نماز خواندند وصیت‏نامه خود را توشتند، و اسلحه کافی برداشتند.
سران ارتش شاهنشاهی در سالن غذاخوری در ساختمان ستاد مرکزی گارد جاویدان اجتماع کرده بودند، در این هنگام سرباز امیدی از ناحیه شمال و از پله‏های شرقی، و گروهبان سلامت‏بخش از سمت جنوب ساختمان مرکزی گارد، وارد سالن غذاخوری شده، «سرباز امیدی» فریاد زد: این شعار ملی خدا قرآن خمینی الله اکبر، و سران مزدور ارتش شاه را هدف رگبار تیر خود قرار می‏دهد، عده‏ای از افسران موفق به ترک سالن می‏شوند ولی در این هنگام هدف رگبار مسلسل گروهبان یکم «سلامت‏بخش» می‏گردند در این درگیری حماسه‏آفرین جمعاً 52 تن از افسران ارتش کشته و مجروح شدند، و سرباز امیدی و گروهبان سلامت‏بخش به شهادت رسیدند.
در نتیجه دو کار مهم انجام می‏شود: 1- خنثی سازی حمله مسلحانه به مردم 2- زمینه سازی جدی برای سرنگونی رژیم شاه.
به این ترتیب، امیدی و سلامت‏بخش، به عنوان حماسه‏سازان لویزان، برای حمایت از دین و مردم، توطئه‏گران خونریز را به مجازات می‏رسانند.