بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
اسماعیل بن محمد، معروف به «سید حمیری» از شاعران متعهد و سلحشوری است که با حماسه سرائیهای خود از حریم حق، و فضائل و برتری خاندان نبوت، دفاع می‏کرد، امام صادق (ع) به او فرمود: «مادرت تو را سید (آقا) نامید، و تو در این جهت توفیق یافتی تو سید شاعران هستی».
او قصائد متعددی سرود، از جمله آنها «قصیده عینیه» است که پس از شهادت زید بن امام سجاد (ع) سرود، که مطابق روایتی، حضرت رضا (ع) در خواب، پیامبر (ص) را همراه علی و فاطمه و حسن و حسین (علیه السلام) مشاهده کرد که در کنارشان (سید حمیری) همین قصیده عینیه را می‏خواند، در پایان، پیامبر (ص) به حضرت رضا (ع) فرمود: «این قصیده را حفظ کن و به شیعیان ما امر کن تا آن را حفظ کنند، و همواره آن را بخوانند که در این صورت، بهشت را برای آنها ضامن می‏گردم».
و از گفتنیها اینکه: روزی سی حمیری در مجلسی حاضر گردید که در آن مجلس درباره کشاورزی و درخت خرما، سخن به طول انجامید، سید حمیری برخاست، حاضران گفتند: چرا برخاستی، این اشعار را خواند:
انی لا کره ان اطیل بمجلس - لا ذکر فیه لال محمد
لا ذکرفیه لا حمد و وصیه - و بنیه ذالک مجلس قصف ردی
ان الذی ینساهم فی مجلس - حتی یفارقه لغیر مسدد
یعنی: «من مجلسی را که به طول انجامد ولی در آن یاد آل محمد (ص) نشود، دوست ندارم، مجلس که در آن ذکر احمد (ص) و وصی و فرزندان او نباشد، چنین مجلسی مجلسی بیهوده و پست است.
بی گمان مجلسی که تا پایان آن، یادی از خاندان نبوت نشود، آن مجلس، استوار و مستقیم نخواهد بود».
سرانجام این سید حماسه ساز بسال 179 هجری قمری در بغداد از دنیا رفت، محبوبیت او به حدی بود که بزرگان شیعه هفتاد کفن برای او فرستادند، که یکی انتخاب شد و بقیه آن، به صاحبانش رد گردید.
آنهمه اظهار علاقه امامان و بزرگان شیعه به «سید حمیری» از این رو بود که او با شعرهای پر مغز، و حماسه‏های بلند معنی خود، در آن جو خفقان، از حریم پیامبر (ص) و علی (ع) و آل محمد (ص) و آل علی (ع) دفاع می‏کرد، و فضائل آنها را یادآوری می‏نمود، بنابراین خوبست آنانکه این ذوق و طبع را دارند، با حماسه سازی‏های خود از اسلام و حامیان حقیقی اسلام حمایت کرده و احساسات مردم را، گرم و پرشور سازند.