بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
حضرت آیت اللّه العظمی بروجردی (قدس سره) گاهی هنگام تدریس و بحث با شاگردان، عصبانی می‏شد (البته نه آن عصبانیتی که او را خلاف رضای خدا وارد کند) ولی پس از درس، سخت از آن عصبانیت پشیمان می‏شدند، و به دنبال طرف می‏فرستادند و از او عذرخواهی می‏کردند، و گاهی برای جلب محبّت او، کمکهای مالی نیز می‏نمودند، از این ر و در میان دوستان، این مزاح معروف شده بود که «عصبانیت آیة اللّه بروجردی، مایه برکت است».
گاه به این هم قناعت نمی‏کردند، روز بعد، هنگامی که بر منبر تدریس می‏نشستند، در حضور جمع شاگردان، از آن فرد عذر خواهی می‏کردند، به این ترتیب می‏بینیم آن بزرگمرد تا این اندازه به حقوق دیگران احترام می‏گذاشت، و به حفظ آبروی آنها توجه عمیق داشت، او از امام صادق (ع) آموخته بود که:
«المؤمن اعظم حرمة من الکعبة.»
«احترام مؤمن، از احترام کعبه، بالاتر است».
در این باره به داستان زیر توجه کنید:
آیت اللّه بروجردی در مسجد عشقعلی درس اصول می‏فرمودند، روزی یکی از فضلا بنام شیخ علی چاپلقی اشکال کردند، آقا جواب او را دادند، آقای شیخ علی چاپلقی جواب آقا را رد کرد، آقا عصبانی شد به گونه‏ای که آقا شیخ علی متأثر و منقلب شد که می‏خواست گریه کند، آن درس تمام شد.
یکی از اصحاب آیت اللّه بروجردی می‏گوید: نماز مغرب را خوانده بودم ناگاه خادم آقای بروجردی نزد من آمد و گفت: آقا ببین در کتابخانه و اندرون ایستاده و متأثر است و فرمود: بروید به خوانساری بگویید بیاید، اینجانب با عجله نماز عشاء را خواندم و به محضر آقا رسیدم تا مرا دید به من فرمود: «این چه حالتی بود که از من صادر شد؟ یک نفر عالم ربانی را رنجاندم، الان باید بروم و دست ایشان را ببوسم و حلالیّت بطلبم تا از من بگذرد و بعد بیایم و نماز مغرب و عشا را بخوانم».
عرض کردم: ایشان در مسجد «شاه زید» امام جماعت است و بعد از نماز مسأله می‏گوید: لذا تا دو سه ساعت از شب گذشته به منزل خود نمی‏آید، من به ایشان اطلاع می‏دهم که آقا فردا صبح به منزل شما خواهند آمد.
صبح شد من رفتم و برگشتم، دیدم آقا سوار بر درشکه در کنار منزل ما منتظر من هستند، در خدمتشان رفتیم منزل آقا شیخ علی چاپلقی، وقتی که آقای بروجردی، آقا شیخ علی را دید، می‏خواست دست او را ببوسد که او نگذاشت، آقا می‏فرمودند: «از من بگذرید، از حالت طبیعی خارج شدم و به شما پرخاش کرد و...»
آقا شیخ علی عرض کرد: «شما سرور مسلمین هستید، برخورد شما باعث افتخار من بود و...»
آقا تکرار کردند: «از من بگذرید، مرا عفو کنید»
همین موضوع باعث شد که آقا شیخ علی، تا آخر عمر، مورد مراحم و عطوفت خاص آیت اللّه بروجردی بودند.